Sarah Jarosz – Άνοιξη στα πεδία της bluegrass

Η Sarah Jarosz από το Austin, Texas είναι το νέο πρόσωπο στο οποίο στρέφεται, με μεγάλες αξιώσεις, η προσοχή της σύγχρονης αμερικανικής παραδοσιακής μουσικής.  Με όπλο την νεαρή φωνή της, μια εξοικείωση σε μεγάλο βαθμό με τα μουσικά όργανα της bluegrass και ένα ταλέντο συγγραφής τραγουδιών στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, η Sarah Jarosz κάνει το δισκογραφικό της ντεμπούτο, Song Up In Her Head (2009), σε ηλικία 19 χρονών.

Το μωσαϊκο μουσικών ιδιωμάτων που αποτελεί η bluegrass αποτελεί μάλλον τον ιδανικό καμβά για το έργο της Sarah Jarosz η οποία εκτός από το αγαπημένο της τενόρο μαντολίνο (σ.σ. ιρλανδικό μπουζούκι¹) παίζει επίσης το banjo και την ακουστική κιθάρα. Το 2011 εμφανίζεται στα Transatlantic Sessions του Σκωτσέζικου BBC, στα οποία ερμηνεύει δικά της τραγούδια -με μια εκπληκτική ενορχήστρωση στην οποία συμμετέχουν παραδοσιακά ιρλανδικά και σκωτσέζικα όργανα- αναδεικνύοντας το συγγραφικό της ταλέντο αλλά και την ερμηνευτική της ικανότητα, ανοίγοντας παράλληλα και το κοινό της εκτός των συνόρων των ΗΠΑ.

Η Sarah Jarosz έχει κυκλοφορήσει 3 studio album και μία ζωντανή ηχογράφηση στο θρυλικό Troubadour ενώ το 2015 την βρίσκει να ετοιμάζει το υλικό για μιά επερχόμενη κυκλοφορία.

Άκουσε το Mixcloud του Strike the Chord για την Sarah Jarosz:
[mixcloud https://www.mixcloud.com/strikethechord/sarah-jarosz-mixtrack/ width=660 height=208 hide_cover=1 hide_tracklist=1]

Δες επίσης:
Bohren & Der Club of Gore – κάτω από τη γη, πιο πάνω από τις πόλεις

¹[δόκιμος όρος που φανερώνει καταγωγή και όχι μόνο ομοιότητα, δες Irish Bouzouki]

Bohren & Der Club of Gore – κάτω από τη γη, πιο πάνω από τις πόλεις

Αυτό που ξεκίνησε στις αρχές των ’90s ως ένα μικρό μουσικό πείραμα μιας παρέας φίλων που έπαιζε death metal, κατέληξε -μια δεκαετία αργότερα- να αποτελεί ενα νέο μουσικό ιδίωμα που διεκδικεί την δική του θέση στις προτιμήσεις πολλών ακροατών. Η παρέα των Thorsten Benning (τύμπανα), Robin Rodenberg (μπάσσο), Morten Grass (πιάνο, κιθάρα) και Reiner Henseleit (κιθάρα), σχηματίζει τους Bohren & Der Club of Gore το 1992 με απώτερη θέληση να πειραματιστεί συνδυάζοντας τους ήχους της doom και της jazz…

Με αυτό το σχήμα οι Bohren κυκλοφορούν δύο άλμπουμ τα οποία κινούνται δειλά στο πεδίο της ambient και ίσως να μην πετυχαίνουν ακριβώς τον σκοπό τους, διαμορφώνουν όμως το πλαίσιο για τις επόμενες τους δουλειές.
Το 1996 ο Henseleit αποχωρεί και αποδεσμεύει τη μπάντα από τον ήχο της κιθάρας αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους Bohren να καλλιεργήσουν τον νέο τους ήχο. Ο αντικαταστάτης του, Christoph Clöser  δίνει με το σαξόφωνό του νέα ώθηση στη δημιουργικότητα των Bohren. Οι κυκλοφορίες που ακολουθούν, Sunset Mission (2000) και Black Earth (2002), αποτελούν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της μοναδικής μουσικής ταυτότητας των Bohren.

Το βασικό μοτίβο των συνθέσεων των Bohren είναι μια απλή και επαναλαμβανόμενη αρμονική κίνηση με το μπάσσο να αποτελεί θεμέλιο λίθο της. Πάνω της προστίθενται σε πρωταγωνιστικό και ενίοτε αυτοσχεδιαστικό ρόλο, τα τυπικά όργανα της cool και ambient jazz (piano, sax, rhodes, vibraphone κ.α.) ενώ την ατμόσφαιρα συμπληρώνουν απόκοσμα ηχοτοπία (pads) και πολλές φορές δυναμικά εφφέ κρουστών. Τα τύμπανα μοιάζουν απλώς να μετράνε τον χρόνο και αυτή είναι μια διαπίστωση που δίνει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στο έργο τους.

Η ατμόσφαιρα των Bohren & Der Club of Gore είναι βαριά έως πολύ βαριά, ενίοτε αποπνικτική και άλλες φορές λυτρωτική και καθησυχαστική. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αποδοσμένη με καλλιτεχνική δεξιοτεχνία και δεν αποτελεί έναν ηχητικό πειραματισμό για υποψιασμένους ακροατές. Για τους Bohren & Der Club of Gore το πείραμα πέτυχε και το αποτέλεσμα είναι αναμφίβολα μουσική.

Άκουσε το mixcloud του Strike the Chord για τους Bohren & Der Club of Gore:

Δες επίσης:
Big Lazy – νεοϋορκέζικο noir στις έξι χορδές

Big Lazy – νεοϋορκέζικο noir στις έξι χορδές

H περίπτωση των Big Lazy από το Brooklyn της Νέας Υόρκης είναι από εκείνες που απαιτούν από τον ακροατή να δημιουργήσει στο μυαλό του μια σκηνή για να τοποθετήθει η μουσική τους. Αν οδηγείς σε άδειες λεωφόρους τη νύχτα, παρακολουθείς κάποιο πρόσωπο ή οι συνήθειες σου έχουν κάτι από χαρακτήρα film noir τότε οι Big Lazy σου γράφουν το soundtrack…

Το μουσικό ταλέντο του Stephen Ulrich είναι οπλισμένο με ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της αμερικάνικης κιθαριστικής τέχνης. Οι επιρροές από την country, τα blues, τη rockabilly αλλά και τη jazz είναι εμφανείς στο παίξιμο και στις συνθέσεις του. Ο ήχος των Big Lazy έχει ως αφετηρία τα στοιχεία της americana όπου εκτός από την ηλεκτρική κιθάρα, η ενορχήστρωση περιλαμβάνει τα drums, το κοντραμπάσσο, την βαρίτονη και την pedal-steel κιθάρα αλλά και τα ηλεκτρικά organs.

Το μουσικό τρίο έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο με το EP Amnesia το 1996. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει άλλα 4 album ενώ η τελευταία τους δουλεία που σήμανε την επιστροφή των Big Lazy  κυκλοφόρησε το 2014 και χρηματοδοτήθηκε εξόλοκλήρου μέσω πλατφόρμας crowdfunding.

Άκουσε το mixtrack του Strike The Chord για τους Big Lazy:

Δες επίσης:
Chicha Libre – περουβιανοί ήχοι στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη

 

Chicha Libre – περουβιανοί ήχοι στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη

Όπως δηλώνει ο Olivier Conan, ιδρυτής των Chicha Libre από το Brooklyn, όταν ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με την περουβιανή chicha ήταν σαν να συνάντησε την μουσική που άκουγε από πάντα στα όνειρα του. Το να ιδρύσει μια εταιρία και να κυκλοφορήσει 2 πετυχημένες συλλογές με αυθεντικές εκτελέσεις που έφερε μαζί του από το Περού δεν του ήταν αρκετό. Έπρεπε να δημιουργήσει ένα σχήμα για να πραγματοποιήσει τον ήχο που ονειρευόταν.

Οι Chicha Libre αναβιώνουν την μουσική που κατέλαβε το Περού τη δεκαετία των ’60s. Ένα είδος cumbia με επιρροές τον ηλεκτρικό ήχο της rock και την παραδοσιακή μουσική των Άνδεων. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της μπάντας, δεν πιστεύουν οτι πραγματοποιούν ένα εθνομουσικολογικό πείραμα άλλα αντίθετα, κάνουν τη μουσική που πάντα ήθελαν να δημιουργήσουν. Στην καρδία του ήχου των Chicha Libre είναι το ηλεκτρικό ακκορντεόν του Josh Camp, η surf-rock κιθάρα του Vincent Douglas, το latin μπάσσο του Nick Cudahy ενώ ο Olivier, εκτός από τα φωνητικά, παίζει και το βενεζουελανό cuatro.

Οι Chicha Libre έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής 2 album με δικές τους συνθέσεις και διασκευές ενώ ο Olivier Conan, μπορεί να θεωρηθεί υπέυθυνος για την αναβίωση της chicha αφού με τις συλλογές Roots of Chicha 1 & Roots of Chicha 2 που κυκλοφόρησε από την εταιρία του Barbès έδωσε μια αναπάντεχη πνοή στη συγκεκριμένη μουσική και άνοιξε τον δρόμο για νέες μπάντες που αγκάλιασαν τον ήχο της.

Άκουσε το mixcloud του Strike The Chord για τους Chicha Libre:

Δές επίσης:

Legendary Shack Shakers –  εθιστικές αφηγήσεις από τον αμερικανικό Νότο

Legendary Shack Shakers – εθιστικές αφηγήσεις από τον αμερικανικό Νότο

Η μουσική παράδοση των πολιτειών του Νότου μας έχει δώσει αρκετές μπάντες που εξερευνούν τον όρο southern, κάποιες φορές με αρκετά καλό αποτέλεσμα. Οι Legendary Shack Shakers από το Kentucky έχουν δημιουργήσει την δική τους δυνατή southern εμπειρία.

O αυτοαποκαλούμενος ως «σουρρεαλιστής του Νότου» J.D. Wilkes είναι η ψυχή και κινητήρια δύναμη των Legendary Shack Shakers. H μεγάλη εκφραστικότητα των φωνητικών του -από ξέφρενα punk έως μελωδικά rock n’ roll και από blues Νεας Ορλεάνης μέχρι σκοτεινές θεατρικές αφηγήσεις- αλλά και η ικανότητα του στην blues φυσαρμόνικα και το μπάντζο, δίνουν στον ήχο των LSS την ξεχωριστή του ταυτότητα.

Η μουσική των Legendary Shack Shakers είναι μία καλά ισορροπημένη μίξη country, rockabilly, blues και southern rock. Με αφετηρία το κλασσικό τρίο κιθάρα-κοντραμπάσσο-τύμπανα, οι LSS πολλές φορές ενσωματώνουν τον ήχο από τη φυσαρμόνικα, το βιολί και το μπάντζο ως βασικά στοιχεία ενώ διάφορα ηχητικά samples ανα καιρούς συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα.

Οι απολαυστικοί στίχοι των LSS εξερευνούν τα θέματα του southern gothic, με συχνές αναφορές στην ανθρώπινη φύση, την τραγική καθημερινότητα της ζωής του Νότου, το υπερφυσικό και φυσικά -όπως θα περίμενε κάποιος υποψιασμένος- τον ίδιο το Διάολο.

Από το folk «Believe» μέχρι το πειραματικό «Agridustrial» οι Legendary Shack Shakers έχουν κυκλοφορήσει 6 album και η μουσική τους έχει ακουστεί μεταξύ άλλων και στην τηλεοπτική σειρά True Blood. Παράλληλα, ο J.D. Wilkes έχει σκηνοθετήσει και το ντοκιμαντέρ Seven Signs το οποίο ασχολείται με την μουσική και την κουλτούρα του αμερικανικού Νότου.

Άκουσε το mixtrack του Strike The Chord για τους Legendary Shack Shakers:

Δες επίσης:
Langhorns – σερφ στη Βαλτική

Langhorns – σερφ στη Βαλτική

Στο μακρινό Lund της Σουηδίας, στα μέσα της δεκαετίας των ’90, δύο φίλοι  αποφασίζουν να ιδρύσουν μια μπάντα που θα παίζει στα μικρά clubs της περιοχής τους. Ο ήχος έπρεπε να είναι surf rock και αυτό θα ήταν αρκετό…

Οι Michael Sellers(κιθάρα), Martin Berglund(μπάσσο) και Rikard Swärdh(τύμπανα) δεν αργούν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο (Langhorns, 1998) και παράλληλα να δημιουργήσουν ένα όνομα στην τοπική underground σκηνή. Ο ήχος τους για την ώρα είναι αναμφισβήτητα surf με λίγες αναφορές tex-mex και americana.

Η επόμενη κυκλοφορία δεν αργεί να έρθει (Club Gabardino, 1999) και οι Langhorns επαναλαμβάνουν το πείραμα με επιτυχία. Παράλληλα ταξιδεύουν με την μουσική τους εντός και εκτός των συνόρων της Σουηδίας ενώ κομμάτια τους ακούγονται στη σειρά Sex & The City αλλά και στον Μπομπ Σφουγγαράκη. Το επόμενο βήμα θα αργήσει αλλά θα αξίζει την αναμονή…

Με την τρίτη τους κυκλοφορία (Mission Exotica, 2003), οι Langhorns φτάνουν στον μουσικό προορισμό τους. Ο ήχος τους εμπλουτίζεται οργανικά ενώ οι μίκρες εξωτικές αναφορές που υπήρχαν στους δύο προηγούμενους δίσκους δίνουν την θέση σε ολοκληρωμένες συνθέσεις που ξεπερνούν τα όρια του surf rock με στοιχεία exotica, latin και oriental.

Δυστυχώς η μπάντα αυτή την περίοδο είναι μάλλον ανενεργή χωρίς να υπάρχει κάποια αναφορά για συνέχεια του έργου της. Αν όμως ο διαχρονικός ήχος του instrumental surf είναι κάτι που σου αρέσει τότε αξίζει να ψάξεις τις τρείς κυκλοφορίες των Langhorns από την Bad Taste Records.

Άκουσε το mixtrack του Strike The Chord για τους Langhorns:

Δες επίσης:
Anna Calvi – indie rock & noir αισθητική

Anna Calvi – indie rock & noir αισθητική

Αν και η σχέση της με την μουσική ξεκίνησε σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, η Anna Calvi έπρεπε να περιμένει αρκετά χρόνια για την πρώτη της δισκογραφική δουλεία. Με επιρροές τους Jimmy Hendrix & Django Reinhardt και τις Edith Piaf & Nina Simone, κάνει το δισκογραφικό ντεμπούτο της το 2011.

Χαρακτηριστικό των συνθέσεών της είναι οτι αντανακλούν την σύγχρονη εποχή, είναι αρκετά λυρικές, δεν πατάνε σε φόρμες και σε πολλές περιπτώσεις, εκπλήσσουν. Οι επιρροές της είναι μάλλον το art rock σε μεγάλο βαθμό, αλλα -όπως συμπληρώνει η ίδια- και οι συνθέτες του ιμπρεσσιονισμού.

Οι ενορχηστρώσεις είναι απλές, στο επίκεντρο η φωνή και η κιθάρα της Anna Calvi, με το μπάσσο να απουσιάζει, ενώ τα τύμπανα του Daniel Maiden-Wood έχουν το χαρακτηριστικό ατμοσφαιρικό-χορευτικό indie rock παίξιμο. Τον ήχο πολλές φορές συμπληρώνουν τα κρουστά και το οργανάκι (σ.σ. harmonium) της Mally Harpaz.

Η Anna Calvi είναι μια πάρα πολύ ικανή -ο όρος δεξιοτέχνις θα ήταν μάλλον αποπροσανατολιστικός- κιθαρίστρια και αυτό ακριβώς προβάλλει μέσα από το παίξιμο της το οποίο είναι εκφραστικό, σκοτεινό και δυναμικό. Δυστυχώς, αυτό φαίνεται σε μεγάλο βαθμό μόνο στον πρώτο της δίσκο (Anna Calvi, 2011) μιας και η ενορχήστρωση του δεύτερου (One Breath, 2013) είναι πιο πειραματική και σκληρή.

Εκτός από τα δύο album, έχει κυκλοφορήσει ενα EP και αρκετά single στα οποία βρίσκει κανείς διασκευές από Leonard Cohen, David Bowie και Elvis Presley μεταξύ άλλων.

Άκουσε το mixtrack του Strike The Chord για την Anna Calvi:

Δες επίσης:
Dengue Fever – υπολογισμένες δόσεις εξωτικής ψυχεδέλειας

 

Dengue Fever – υπολογισμένες δόσεις εξωτικής ψυχεδέλειας

Η ιστορία των αδερφών Zac(κιθάρα) & Ethan(πλήκτρα) Holtzman, που δημιούργησαν τους Dengue Fever εμπνευσμένοι από ένα ταξίδι στην Καμπότζη αλλά βρήκαν τελικά την φωνή που αναζητούσαν στην πόλη τους το Los Angeles, μοιάζει να περιγράφει άψογα και τον ήχο τους. Με καταβολές την indie rock, την alt country αλλά και την αιθιοπική jazz μεταξύ άλλων, και με μια δυνατή επιθυμία να δημιουργήσουν έναν ήχο βασισμένο στα εξωτικά στοιχεία της καμποτζιανής pop των περασμένων δεκαετιών, οι Dengue Fever ιδρύονται to 2001.

Αφήνοντας την καριέρα τραγουδίστριας pop πίσω στην Καμπότζη και αποφασίζοντας να δοκιμάσει την τύχη της στις ΗΠΑ, η Chhom Nimol δίνει την εξωτική φωνή της στους Dengue Fever. Πολλά κομμάτια της μπάντας άλλωστε, εκτός του οτι είναι στην μητρική της γλώσσα, αποτελούν και διασκευές τραγουδιών της πατρίδας της.

Τα όργανα που συνθέτουν τον μοναδικό ήχο των Dengue Fever είναι κιθάρες (σ.σ. μονοπηνιακές!) και πλήκτρα (σ.σ. Farfisa!), εμποτισμένα αμφότερα σε ένα δυνατό κοκτέηλ αναλογικών εφφέ. Το σαξόφωνο του David Ralicke, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο συνοδοιπόρου και οδηγού, συνοδεύει κάθε βήμα της μπάντας στις ψυχεδελικές της αναζητήσεις. Το έργο ολοκληρώνει το μπάσσο του Sennon Williams που μαζί με τα τύμπανα του Paul Dreux Smith, φέρνουν τον ήχο των Dengue Fever σε πιο funk/alternative rock μονοπάτια.

Οι Dengue Fever έχουν ήδη ηχογραφήσει 6 album και ανάλογο αριθμό EP, ενώ το τελευταίο τους album, με τίτλο The Deepest Lake μετράει μόνο λίγες ημέρες από την ημερομηνία κυκλοφορίας του.

Άκουσε το mixcloud του Strike The Chord για τους Dengue Fever:

Bonus link για κιθαρίστες…

Δες επίσης:
La Luz – ανανεωμένοι ’60s ήχοι για τα ’10s

La Luz – ανανεωμένοι ’60s ήχοι για τα ’10s

Η πρώτη εντύπωση που αφήνει το άκουσμα των La Luz από το Seattle, είναι πως πρόκειται για μια μπάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να συνοδεύσει σκηνές αμερικανικού κινηματογράφου, καθώς ο συνδυασμός γυναικείων φωνητικών και 60’s ενορχηστρώσεων χρησιμοποιήθηκε ουκ ολίγες φορές από τους κινηματογραφιστές την περασμένη δεκαετία μέχρι και σήμερα. Αυτό και μόνο ίσως να αρκούσε για μια απλή αναφορά του ονόματός τους στη σύγχρονη μουσική σκηνή όμως οι La Luz προχωρούν παραπέρα…

Έχοντας για αρχή εξασφαλίσει εναν αυθεντικό και πολύ πειστικό surf/garage ήχο με κιθάρα, μπάσσο, πλήκτρα, τύμπανα αλλά και φωνητικά, καταφέρνουν και συνθέτουν κομμάτια που ξεφεύγουν πολύ εύκολα από μια απλή μίμηση του είδους, εξερευνώντας τα όρια του, χωρίς όμως να φλυαρούν ούτε να κάνουν κάποια πολύ μεγάλη έκπληξη. Παρακάμπτωντας με ευκολία τις παραδοσιακές φόρμες που υποννοεί ο ήχος τους και άλλες φορές παραμένωντας εμμονικά σε αυτές, δημιουργούν μια ταυτότητα που ακουμπάει στο χθές και το σήμερα με άνεση και πολύ καλή αισθητική.

Οι συνθέσεις των κομματίων είναι απλές και ευχάριστες, με την χρήση των φωνών να τους δίνει μια παραπάνω διάσταση. Οι κιθάρες είναι καλοδουλεμένες και τα πλήκτρα ισορροπημένα, δίνοντας στην μπάντα τον χαρακτηριστικό της ήχο ενώ τα τύμπανα και το μπάσσο υιοθετούν ένα πιο μοντέρνο παίξιμο και είναι αυτά που στηρίζουν τις πιο σύγχρονες συνθέσεις του σχήματος.

Το μουσικό σχήμα των Shana Cleveland, Marian Li Pino, Alice Sandahl, Lena Simon έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα EP με τίτλο Damp Face το 2012 και ένα album με τίτλο It’s Alive το 2013 και καταφέρνει να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα φωνή σε μια εποχή που ξεπλένεται η πρόσφατη και «άνευ όρων» αποθέωση του vintage.

Άκουσε το mixcloud του Strike The Chord για τις La Luz:

Δες επίσης:
Dengue Fever – υπολογισμένες δόσεις εξωτικής ψυχεδέλειας