Ιστορίες Rock Μουσικής, Pt.1

Είναι πολλές φορές περίεργο, και συνάμα εξαιρετικά δύσκολο, να μπορέσεις να βρεις την ιστορία που κρύβεται πίσω από ένα μουσικό κομμάτι. Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι ο δημιουργός κάθεται σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, μακριά από ήχους και θορύβους που θα προσπαθήσουν να τον αποσπάσουν από την νιρβάνα της δημιουργίας. Αλλά πιστέψτε με δεν είναι καθόλου έτσι…

Από την άλλη πλευρά, από πού αναζητά την έμπνευση; Τα περισσότερα κομμάτια της κλασικής μουσικής έχουν ως θεματολογία τη φύση, τη ζωή, ακόμα και το θάνατο. Τα πράγματα όμως άλλαξαν όταν η rock μουσική κάνει την εμφάνιση της. Η φύση, η ζωή και ο θάνατος αλλάζουν και στην θέση τους εμφανίζονται γεγονότα καθημερινής επιβίωσης. Μέσα από αυτό το κείμενο -αλλά και από άλλα τέσσερα- θα πάρουμε μια μικρή γεύση μουσικής δημιουργίας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

1. Eleanor Rigby – The Beatles (1966)

Ηταν το 1966, όταν οι Beatles ξάφνιαζαν τους φίλους τους με την ηχογράφηση του Eleanor Rigby για τις ανάγκες του άλμπουμ Revolver. Το κομμάτι κυκλοφορεί στην πίσω πλευρά του Yellow Submarine, τον Αύγουστο του 1966. Το τραγούδι γράφεται από τον John Lennon και τον Paul McCartney. Η κεντρική ιδέα όμως ανήκει στον Paul. Η έμπνευση όμως του έρχεται από τη ματιά που ρίχνει σε ένα τζάμι ενός πολυκαταστήματος στο Bristol, βλέποντας τον κόσμο πόσο γρήγορα και μοναχικά περπατούσε στον δρόμο. Το κομμάτι γνωρίζει πολλές διασκευές με τις πιο γνωστές όμως να είναι του Ray Charles και της μεγάλης Aretha Franklin.

 

2. Polly – Nirvana (1991)

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της rock μουσικής ήταν φυσικά ο Κurt Cobain. Οι Nirvana, ως ιδρυτές της Grunge, αντλούσαν τα θέματά τους από την καθημερινότητα που είχαν στο Seattle. Κάπως έτσι είναι και το Polly. Τον Αύγουστο του 1987 και ενώ η τρεις φίλοι καθόντουσαν και αράζανε, παίρνει την εφημερίδα ο Kurt και διαβάζει ένα άρθρο. Ενα 14χρονο κοριτσάκι ονόματι Polly απαγάγεται, βασανίζεται και βιάζεται από ένα φίλο της, τον Gerald Arthur, τον οποίο είχε γνωρίσει σε μια rock συναυλία στο γειτονικό Tacoma Dome. Κατόρθωσε να δραπετεύσει όταν ο Gerald Arthur σταμάτησε για να βάλει γκάζι στο αυτοκίνητο. Βγήκε από το αυτοκίνητο και δημιούργησε σκηνή μαζεύοντας κόσμο, με αποτέλεσμα να καταφέρει να διαφύγει.

 

3. Hurricane – Bob Dylan (1976)

Το 1975, ο Dylan γράφει ένα τραγούδι-διαμαρτυρία για την άδικη φυλάκιση του μποξέρ Rubin «Hurricane» Carter, ο οποίος κατηγορήθηκε για τη δολοφονία τριών ατόμων μέσα σε μπαρ του New Jersey. To ίδιο τραγούδι, αρκετά χρόνια μετά, κόσμησε το soundtrack της ομώνυμης ταινίας με τον Denzel Washington.

 

4. Hotel California – The Eagles (1977)

Το Hotel California γράφτηκε βασισμένο πάνω σε ένα ορχηστρικό κομμάτι του Don Felder, σε στίχους Don Henley και Glen Frey. Η ηχογράφηση του γίνεται στο Μαϊάμι και οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται στη ζωή στο Los Angeles εκείνη την περίοδο. Αυτό που έκανε το κομμάτι να ξεχωρίζει ήταν οι κιθάρες των Don Felder και Joe Walsh. Το τραγούδι βοήθησε στο να αποκτήσει το συγκρότημα αρκετούς καινούριους φίλους και ήταν το τελευταίο που ηχογράφησαν με μπασίστα τον Randy Meisner ( Τα περί σατανιστικών για το κομμάτι όταν γυρίζεις το δίσκο ανάποδα το αφήνω σε εσάς).

 

5. Smoke On The Water – Deep Purple (1973)

Το πασίγνωστο κομμάτι των Deep Purple με το πιο αναγνωρίσιμο riff στη ιστορία του rock, εμπνεύστηκε από το «λαμπάδιασμα» ενός ολόκληρου κτιριακού συγκροτήματος. Ηταν Δεκέμβριος του 1971 και τα μέλη του συγκροτήματος βρίσκονταν στην Ελβετία για ηχογράφηση. Την ίδια μέρα, ο Frank Zappa έδινε συναυλία στο τοπικό καζίνο. Κατά τη διάρκεια του live, ένας θεατής εκτόξευσε βεγγαλικό προς την σκηνή, το οποίο βρήκε στην οροφή της αίθουσας και αμέσως όλο το καζίνο τυλίχτηκε στις φλόγες και καταστράφηκε ολοσχερώς.

 

6. Another One Bites The Dust – Queen (1980)

Οταν ο Michael Jackson άκουσε το άλμπουμ των Queen, The Game, είπε στο φίλο του Freddy Mercury ότι έπρεπε να κυκλοφορήσει σαν single το Another One Bites The Dust. Τελικά είχε απόλυτο δίκιο, μια και έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε ότι ξεπέρασε σε πωλήσεις ακόμα και το αξεπέραστο Bohemian Rhapsody. Τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος ήταν γραμμένα κυρίως από τους Mercury ή May. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε όμως από το μπασίστα τους, τον John Deacon. Μετά την κυκλοφορία του κομματιού, ο Mercury αλλάζει ριζικά την εμφάνιση του και λανσάρει το κοντό μαλλί και το μουστάκι.

 

7. American Pie – Don McLean (1971)

Ενα από τα πιο χαρούμενα τραγούδια της μουσικής σκηνής, κρύβει πίσω του μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του διεθνούς πενταγράμμου. Το 1959, και έχοντας τελειώσει άλλη μία συναυλία στην Iowa, οι διάσημοι rock μουσικοί Buddy Holly, J. P. «The Big Bopper» Richardson και Ritchie Vallens ετοιμάζονταν για τον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους στη Minessota. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, οι τρεις μουσικοί επιβιβάζονται σε τσάρτερ για να μεταβούν στην πόλη, όμως λίγα λεπτά μετά την απογείωση η κακοκαιρία και οι λανθασμένοι χειρισμοί του πιλότου προκαλούν την συντριβή του. Ολοι οι επιβάτες βρήκαν τραγικό θάνατο και η μέρα εκείνη χαρακτηρίστηκε ως «The Day the Music Died». Το 1971, ο Don McLean γράφει το «American Pie» προς τιμήν τους.

 

8. When The Levee Breaks (1971) Led Zeppelin

Το 1971, οι Led Zeppelin συμπεριλαμβάνουν στο νέο τους δίσκο που κυκλοφορεί, το τραγούδι When The Levee Breaks. Ο Robert Plant είχε στην κατοχή του ένα δίσκο με το συγκεκριμένο κομμάτι. Η ιστορία αυτού του τραγουδιού που διασκεύασαν οι Led Zeppelin είναι ακόμα πιο παλιά όμως: Γράφτηκε από τη μεγάλη κύρια των Blues, Minnie McCoy, το 1929. Είναι αληθινή ιστορία, η οποία και αναφέρεται στη μεγάλη πλημμύρα του Μισσισσιππή το 1927. Οι έγχρωμοι εργάτες των φυτειών είχαν υποχρεωθεί τότε να δουλεύουν στις όχθες του ποταμού υπό την απειλή των όπλων, για να κατασκευάσουν αναχώματα με σακιά άμμου και να σώσουν έτσι τις περιουσίες των ντόπιων λευκών γαιοκτημόνων. Οταν τα αναχώματα παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά του ποταμού, οι έγχρωμοι δεν μπόρεσαν να φύγουν έγκαιρα και εκατοντάδες από αυτούς πνίγηκαν.

 

9. Enter Sandman – Metallica (1991)

Το κομμάτι που έφερε το Ηeavy Μetal στο ραδιόφωνο. Το κομμάτι που έκανε Μainstream το Ηeavy Μetal, βγάζοντας του μια για πάντα την ταμπέλα του Underground. Οι στίχοι ανήκουν στον James Hetfield και αναφέρονται σε εφιάλτες της παιδικής του ηλικίας. O Lars Ulrich ήταν ο μόνος που πίστευε ότι το Enter Sandman έπρεπε να είναι το πρώτο single του δίσκου, καθώς και αυτό που θα ανοίξει το album, σε αντίθεση με όλους τους άλλους και τον Bob Rock, που ήθελαν το Holier Than Thou. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του drummer και το Enter Sandman έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια στην ιστορία της rock, με το album να πουλάει περισσότερα από 22 εκατομμύρια αντίτυπα. Το κομμάτι έχει διασκευαστεί από καλλιτέχνες όπως οι Motorhead, οι Alter Bridge, οι Sum 41, οι Apocalyptica, οι Die Krupps και οι Ween.

 

10. God Save The Queen – Sex Pistols (1977)

Κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Ασημένιου Ιωβηλαίου της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Μάιο του 1977, και προκάλεσε αμέτρητες αντιδράσεις. Παρόλο που οι στίχοι και το εξώφυλλο του single λογοκρίθηκαν, το τραγούδι κατάφερε να φτάσει στη δεύτερη θέση των αγγλικών charts, ενώ ταυτόχρονα το BBC αρνήθηκε την αναπαραγωγή του. Το ίδιο το BBC μετά από 23 ολόκληρα χρόνια παραδέχθηκε ότι το God Save the Queen έφτασε στην κορυφή των charts εκείνη την περίοδο, αλλά διάφοροι «περίεργοι» μηχανισμοί δεν επέτρεψαν το album να πάρει τη θέση που του άξιζε. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον εθνικό ύμνο του Ηνωμένου Βασιλείου και ο κυριότερος λόγος που λογοκρίθηκε ήταν ότι περιέγραφε ως φασιστικό το καθεστώς της μοναρχίας ενώ οι στίχοι ανέφεραν ότι η Αγγλία δεν έχει μέλλον. Το περιοδικό Q κατέταξε το 2001, το εξώφυλλο του God Save the Queen στην κορυφή των 100 καλύτερων εξώφυλλων όλων των εποχών.

 

Τσέκαρε:

Όλα για τον Jimi

Το Club των 27

Symphonic Metal: Τι ξέρεις;

Όλα για τον Jimi

Ο αυτοδίδακτος κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Jimi Hendrix γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1942 στο Σιάτλ της Ουάσιγκτον, ως Johnny Allen Hendrix (αργότερα ο πατέρας του Al το άλλαξε σε James Marshall). Στα εννιά του χρόνια, οι γονείς του χωρίζουν και ο νεαρός Jimi (προσωνύμιο που του δόθηκε στη γειτονιά που μεγάλωσε) ζει για ένα μεγάλο διάστημα με τη γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του, που ήταν κατά το ήμισυ ινδιάνα Τσερόκι.

Η μητέρα του, Λουσίλ, ήταν μόλις 17 ετών όταν γεννήθηκε ο Hendrix. Είχε μια θυελλώδη σχέση με τον πατέρα του, Al, όπου και τελικά αφήνει την οικογένεια, παρόλο που το ζευγάρι κάνει δυο ακόμα παιδιά μετά τον Jimi, τους Leon και Joseph. Μέσα σε αυτή την άσχημη οικογενειακή κατάσταση ο μικρός Jimi ψάχνει διεξόδους για να ξεφύγει. Η ευκαιρία τού παρουσιάζεται στο ποιο τρελό μέρος, στα σκουπίδια. Εκεί, σε ηλικία 14 ετών βρίσκει πεταμένη την πρώτη του κιθάρα, η οποία όμως έχει μόνο μια χορδή. Του αρέσει να την κρεμά πίσω από την πλάτη του, όπως ο αγαπημένος του μοναχικός ήρωας του γουέστερν «Jonny Guitar». Την ίδια χρονιά βλέπει σε ένα σόου τον Elvis Presley όπου και εντυπωσιάζεται, ταυτόχρονα ακούει μανιωδώς δίσκους του Muddy Waters, του Lightnin’Hopkins αλλά και του Little Richard. Στα 16 του χρόνια, ο πατέρας του, Al, του αγοράζει μια ηλεκτρική κιθάρα και συμμετέχει σε πολλά τοπικά γκρουπάκια (The Rocking Kings και στους The Tomcats), αυτός είναι όμως που τραβά αμέσως την προσοχή με το αστραφτερό του στυλ, αλλά και για το γεγονός ότι ως αριστερόχειρας παίζει με δεξιόχειρη κιθάρα. Κάπως έτσι αρχίζει η μεγάλη του περιπέτεια στον κόσμο της μουσικής.

Έχοντας μπλεχτεί σε μια κλοπή αυτοκινήτου, ο νεαρός Jimi ανταλλάσσει μια διετή ποινή φυλάκισης με μια ισόχρονη θητεία στο στρατό. Στρατολογείται λοιπόν από το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών το 1961, όπου πηγαίνει και εκπαιδεύεται στο Fort Ord στην Καλιφόρνια για να γίνει αλεξιπτωτιστής. Ακόμη και ως στρατιώτης όμως, βρίσκει το χρόνο για τη μουσική καθώς εκεί γνωρίζει τον μπασίστα Billy Cox όπου και αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία μεταξύ των δύο ανδρών, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μπάντας με την ονομασία The King Casuals. Εκεί κατά τη διάρκεια μιας πτώσης του με αλεξίπτωτο σπάει τον αστράγαλο του και αναγκάζεται να απολυθεί (άλλοι αναφέρουν ότι απολύεται λόγω κακής διαγωγής). Μετά την αποχώρηση του από τον στρατό, τον Νοέμβριο του 1962 μπαίνει για πρώτη φορά σε στούντιο, στο Νάσβιλ του Τενεσί όπου εργάζεται ως session μουσικός και παίζει ως backup σε σπουδαία ονόματα, όπως οι Isley Brothers, Curtis Knight, Sam Cooke, αλλά και για το ίνδαλμά του, Little Richard. Τον Ιανουάριο του 1964 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δημιουργεί μια μπάντα που ονομάζεται Jimmy James and the Blue Flames, με την οποία τον επόμενο μήνα κερδίζει ένα διαγωνισμό στο θέατρο «Apollo» για ερασιτέχνες μουσικούς.

Στα μέσα του 1966, γνωρίζει τον Frank Vincent Zappa, ο οποίος του μιλά για το «πεταλάκι» wah-wah, που μόλις είχε ανακαλυφθεί. Ο Hendrix το ενσωματώνει στην κιθαριστική του παλέτα, μαζί με την «παραμόρφωση» και την «ανάδραση» (feedback). Την ίδια εποχή συναντά και τον μπασίστα, Chas Chandler, πρώην μέλος των Animals, ο οποίος ακολουθεί πια την καριέρα του παραγωγού και τον πείθει να εγκαταλείψει την Αμερική για να εγκατασταθεί στην τότε Μέκκα της μουσικής, το Λονδίνο. Εκεί σχηματίζει το γκρουπ The Jimi Hendrix Experience, με τον Noel Redding στο μπάσο και τον Mitch Mitchell στα ντραμς. Στην αρχή παίζουν σε μικρά κλαμπ, όμως πολύ γρήγορα δημιουργούν αίσθηση με την εκπληκτική δεξιοτεχνία του Hendrix στην κιθάρα αλλά και στο σόου που προσφέρουν στο κοινό. Όπως είναι λογικό υπογράφουν στην Track Records (δισκογραφική εταιρεία των Who) όπου και ηχογραφούν τρία σινγκλ το Hey Joe, TheWind Cries Mary και το αξεπέραστο Purple Haze, τα όποια όλα μπαίνουν στο Top-10. Άλλωστε τα μέλη των Beatles, οι Rolling Stones, οι Who και ο Eric Clapton ήταν όλοι μεγάλοι θαυμαστές του έργου του. Ένας κριτικός για το βρετανικό μουσικό περιοδικό Melody Maker είχε πει ότι «ο Jimi Hendrix είχε τόσο μεγάλη και δυνατή σκηνική παρουσία που έμοιαζε φορές να παίζει χωρίς χέρια, μόνο με την δύναμη του μυαλού του.

Επιτέλους στις 12 Μάιου 1967 κυκλοφορεί το πρώτου άλμπουμ με τον τίτλο Are You Experienced, που όπως ήταν φυσικό γνωρίζει τεραστία επιτυχία, το όποιο τον στέλνει στο Νο2 μια και στο Νο1 βρίσκεται υπέροχο Sgt Pepper’s των θρυλικών Σκαθαριών. Λίγες μέρες αργότερα, στις 31 Μάιου θα είναι και η πρώτη φορά που θα βάλει φωτιά στην κιθάρα του επί σκηνής όπου αργότερα θα συνεχίσει με τους ενισχυτές και τα άλλα μηχανήματα. Κάτι που θα είναι αναπόσπαστο μέρος του σόου του τα επόμενα χρόνια.

Ενώ τον Ιούνιο του 1967 έρχεται επιτέλους και η αναγνώρισή του από τους συμπατριώτες του στο φεστιβάλ του «Monterey Pop», όπου ο rock σκηνοθέτης D.A. Pennebaker απαθανατίζει κινηματογραφικά για πρώτη φορά το σπάσιμο και κάψιμο της κιθάρας στο τέλος του σόου. Το ίδιο χρόνο θα κυκλοφορήσει το δεύτερο του άλμπουμ με τίτλο Axis: Bold As Love το οποίο τεχνικά είναι ποιο ώριμο από το πρώτο. Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφορεί και το τρίτο του άλμπουμ, το Electric Ladyland, το πρώτο όμως που φέρει ολοκληρωτικά την δική του μουσική σφραγίδα.

Οι σχέσεις του Hendrix με τον Chandler είναι τεταμένες, με τον δεύτερο να διακόπτει την συνεργασία του. Αιτία η μεγάλη τελειομανία του Hendrix για την μουσική, κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει ο Chandler μια και εκείνος ήθελε λίγες ώρες στο στούντιο και γρήγορο τερματισμό των κομματιών και όχι την ηχογράφηση κομματιών 43 φορές όπως έγινε με το Gypsy Eyes. Στο συγκριμένο άλμπουμ αρχίζει να χρησιμοποιεί νέα όργανα και ηλεκτρονικά εφέ, από διαφορετικές ομάδες μουσικών. Χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου είναι το Voodoo Child και η αγνώριστη διασκευή All Along The Watchtower του Bob Dylan. Ο ίδιος μάλιστα χαρακτήριζε τη μουσική του «γήινη» για τις μπλουζ, τζαζ και φανκ καταβολές της και «διαστημική» για τους ψυχεδελικούς ήχους, που δημιουργούσε με την ηλεκτρική κιθάρα του. Η μπάντα συνεχίζει τη διαδρομή της μέχρι την τελική της διάλυση τον Ιούνιο του 1968, μια και ο μπασίστας Noel Redding ήθελε να αφοσιωθεί στην κιθάρα, σχηματίζοντας ένα γκρουπ το Fat Mattress το οποίο συχνά άνοιγε τις συναυλίες του Hendrix. Ο Hendrix όμως και εκείνος με την σειρά του δημιουργεί τους Gypsy Sun Αnd Rainbows με μοναδική αλλαγή την είσοδο στην μπάντα του παλιού του γνώριμου από τον στρατό, Billy Cox, στο μπάσο.

Στις 3 Μάιου του 1969 ο Hendrix συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο του Toronto για κατοχή ναρκωτικών. Στις αποσκευές του βρέθηκαν μικροποσότητες ηρωίνης και χασίς και στο δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι τα ναρκωτικά τού τα έβαλε κάποιος από τους οπαδούς του. Το δικαστήριο δέχεται τους ισχυρισμούς του και τον αθωώνει. Πάντως σε όλους ήταν γνωστό το έντονο φλερτ του με κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες. Παρότι ήταν γνωστός, έπεφτε πολύ συχνά θύμα ρατσιστικών επιθέσεων, τόσο από λευκούς (συχνό φαινόμενο της εποχής εκείνης), όσο και από Αφροαμερικανούς.

Την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στις 18 Αυγούστου 1969, εξελίσσεται ένα άλλο φεστιβάλ που θα αλλάξει όλη την ιστορία της Rock μουσικής. Το θρυλικό μουσικό γεγονός του «Woodstock», όπου εμφανίζεται ως πρώτο όνομα με την καινούργια του μπάντα. Εκεί κλέβει την παράσταση με την εικονοκλαστική διασκευή του Εθνικού Ύμνου των ΗΠΑ Star Spangled Banner, που πραγματικά μαγεύει τα συγκεντρωμένα πλήθη. Οι Gypsy Sun And Rainbows διαλύονται μετά το Woodstock, με τον Hendrix να σχηματίζει ένα νέο τρίο, τους Band Of Gypsies, με τον ίδιο στην κιθάρα, τον Billy Cox στο μπάσο και τον Buddy Miles στα ντραμς. Το γκρουπ κυκλοφόρησε ένα live άλμπουμ το 1970, με τίτλο το όνομά τους, στο οποίο περιέχεται το εκρηκτικό δωδεκάλεπτο αντιπολεμικό έπος Machine Gun. Η μπάντα ποτέ δεν απογειώθηκε, παρόλα αυτά ο Hendrix συνεχίζει να ηχογραφεί με εξαντλητικούς ρυθμούς ένα νέο άλμπουμ με το όνομα First Rays Of The New Rising Sun, με τον Billy Cox και τον Mitch Mitchell από τους Jimi Hendrix Experience. Δυστυχώς για τον Hendrix, δεν έζησε για να ολοκληρώσει το έργο του.

Ο θάνατος τον βρίσκει το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Ο ταλαντούχος αυτός καλλιτέχνης, 27 ετών μόνο (η καταραμένη ηλικία για πολλούς ακόμα rock καλλιτέχνες όπως Brian Jones, Kurt Cobain, Janis Joplin και Jim Morrison), πεθαίνει πιθανώς από επιπλοκές που σχετίζονται με ένα θανατηφόρο συνδυασμό αλκοόλ και υπνωτικών χαπιών. Ένα μελαγχολικό ποίημα που βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι του έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι αυτοκτόνησε.

Ο Hendrix με τις αμέτρητες σχέσεις, άφησε πίσω του δύο παιδιά, την Tamica (1966) από τον δεσμό του με την Αμερικανίδα Diane Carpenter και τον James (1969). Ο ίδιος δεν το αναγνώρισε εν ζωή, το έπραξε, όμως, αργότερα ο πατέρας του Al, ο οποίος ήταν διαχειριστής της κληρονομιάς του. O Jimi Hendrix άφησε το σημάδι του στον κόσμο της ροκ μουσικής και παραμένει δημοφιλής μέχρι και σήμερα. Ένας δημοσιογράφος της Berkeley Tribe ανέφερε: «Ο Hendrix θα μπορούσε να φτάσει την ηλεκτρική κιθάρα σε ένα επίπεδο που κανείς άλλος πριν ή μετά από αυτόν δεν θα κατάφερνε να ξεπεράσει. Ήταν ο απόλυτος κιθαρίστας».

 

Άκου εδώ το Jimi Hendrix Mixtrack του Strike The Chord:

 

Τσέκαρε:

Το Club των 27

Symphonic Metal: Τι ξέρεις;

Το Club των 27

Στη μακρόχρονη ιστορία της μουσικής υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν φύγει νωρίς. Υπάρχει όμως μια ξεχωριστή κατηγορία, ένα γκρουπ θα λέγαμε που από μόνο του είναι κάτι το ξεχωριστό και συνάμα περίεργο, Το Club των 27. Θα ρωτήσει κάποιος τι είναι αυτό; Είναι καλλιτέχνες που έφυγαν όλοι κατά ένα παράξενο τρόπο στην ηλικία των 27.

Ας πάμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί.

 

Robert Leroy Johnson:

Γεννήθηκε στις 8 Μαΐου του 1911 στο Hazlehurst του Mississippi. Από μικρός έδειξε ότι θα ήταν κάτι ξεχωριστό. Υπάρχει μάλιστα ένα περιστατικό που δίνει να καταλάβουμε ότι ο κιθαρίστας αυτός ήταν μοναδικός: Πολλές μαρτυρίες της εποχής λένε ότι μπορούσε να παίξει τα πάντα στην κιθάρα χωρίς να κουραστεί καθόλου. Άλλοι αναφέρουν ότι το χάρισμα του αυτό δεν ήταν ανθρώπινο και ότι μάλλον είχε συμφωνήσει με το διάβολο για να μπορεί να παίζει έτσι. Απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1938 από άγνωστη αιτία. Η επίσημη αναφορά ήταν ότι δηλητηριάστηκε από στρυχνίνη, κατά πάσα περίπτωση στο ποτό του. Ηταν γνωστός ως ο άνθρωπος των Blues. Ηχογράφησε μόλις 29 τραγούδια, τα οποία όμως επηρέασαν πάρα πολλούς από τους μετέπειτα μεγάλους μουσικούς. Θεωρείται ότι είναι ο πρώτος του Club 27.

 

Jesse Belvin:

Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1932. Τραγουδοποιός της R&B που απεβίωσε στις 6 Φεβρουαρίου 1960 από αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

 

Rudy Lewis:

Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1936. Τραγουδιστής των The Drifters που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών στις 20 Μαΐου 1964.

 

Lewis Brian Hopkins:

Γεννήθηκε 28 Φεβρουαρίου του 1942. Ήταν ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας των Rolling Stones. Ένας πολυτάλαντος άνθρωπος. Μάλιστα στα πρώτα άλμπουμ παίζει κιθάρα, φυσαρμόνικα και κάνει και κάποια φωνητικά. Ο θάνατος του επήλθε στις 3 Ιουλίου 1969. Επίσημη αιτία θανάτου ήταν πνιγμός στην πισίνα. Η επίσημη έκθεση του ιατροδικαστή αναφέρει «θάνατος από ατύχημα».

 

Dickie Pride:

Γεννήθηκε 21 Οκτωβρίου 1941. Βρετανός τραγουδιστής της rock ‘n’ roll. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Μαρτίου 1969 από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.

 

Jimi Hendrix:

Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1942. Υπήρξε πρωτοποριακός ηλεκτρικός κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός για The Jimi Hendrix Experience και Band Of Gypsys. Πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου 1970. Η αυτοψία έδειξε ασφυξία από εμετό ύστερα από το συνδυασμό υπνωτικών χαπιών και κρασιού.

 

Janis Joplin:

Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1943. Έγινε γνωστή ως βασική τραγουδίστρια και τραγουδοποιός για τους Big Brother And The Holding Company, The Kozmic Blues Band και Full Tilt Boogie Band. Στις 4 Οκτωβρίου 1970 επήλθε το οριστικό τέλος. Επίσημη αιτία θανάτου, πιθανόν η υπερβολική δόση ηρωίνης.

 

Arlester “Dyke” Christian:

Γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1943. Ήταν τραγουδιστής των Dyke And The Blazers. Είδε το τελευταίο φως της μέρας στις 13 Μαρτίου 1971 από πυροβολισμό.

 

Jim Morrison:

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943. Υπήρξε ο κύριος τραγουδιστής των ιστορικών The Doors. Στις 3 Ιουλίου 1971 είδε το τελευταίο φως της ημέρας. Ως επίσημη αιτία θανάτου θεωρήθηκε η καρδιακή ανεπάρκεια. Ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε αυτοψία.

 

Les Harvey:

Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1944. Ήταν κιθαρίστας των Stone The Crows. Είχε τον πιο παράξενο θάνατο από όλους του Club 27. Σε ένα live το οποίο και αποτέλεσε μοιραίο γεγονός της ζωής του, αφού έπαθε ηλεκτροπληξία αγγίζοντας ένα μικρόφωνο με τα βρεγμένα του χέρια στις 3 Μαϊου 1972.

 

Ron “Pigpen” McKernan:

Γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1945. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Grateful Dead. Απεβίωσε στις 8 Μαρτίου 1973 από γαστρεντερική αιμορραγία συνδυαζόμενη με τον αλκοολισμό.

 

Linda Jones:

Γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1944. Ήταν τραγουδίστρια της R&B. Πέθανε στις 14 Μαρτίου 1974 από διαβητικό κώμα.

 

Kurt Cobain:

Γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος, βασικός τραγουδιστής των Nirvana. Απεβίωσε στις 5 Απριλίου 1994. Οι Αρχές αποφάνθηκαν αυτοκτονία με κυνηγετικό όπλο.

 

Amy Winehouse:

Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1983. Βρετανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 23 Ιουλίου 2011 από χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ.

 

Τσέκαρε:

Symphonic Metal: Τι ξέρεις;

Symphonic Metal: Τι ξέρεις;

Ένα μουσικό είδος μάλλον παρεξηγημένο από πολλούς. Ένα μουσικό κίνημα πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα που υπήρξαν πριν από αυτό. Ένα είδος που αυτός που δεν έχει ακούσει έστω και ένα τραγούδι το κοροϊδεύει και το λοιδορεί (σε αυτούς ήμουν κι εγώ). Μας έρχεται από τη Βόρεια Ευρώπη και κυρίως από τις Σκανδιναβικές Χώρες (Σουηδία, Φινλανδία κτλ). Εμείς μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε αλλά και να δείξουμε τι ακριβώς είναι η μουσική με τον όρο Symphonic Metal.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το τι ακριβώς είναι η Symphonic Metal. H Symphonic Metal είναι η Heavy Metal μουσική που περιέχει συμφωνικά στοιχεία. Στοιχεία δηλαδή που έχουν δανειστεί από άλλα υπάρχοντα είδη μουσικής (όπως π.χ. κλασική μουσική, progressive rock κ.ά.), μόνο που εδώ αρχηγικό ρόλο έχουν τα μουσικά όργανα με πλήκτρα (όπως αρμόνιο), οι ακουστικές και όχι τόσο οι ηλεκτρικές κιθάρες και κυρίως μία γυναίκεια φωνή (συνήθως έχει κλασική μουσική παιδεία) η οποία δίνει ένα οπερετικό στυλ στην ερμηνεία του τραγουδιού.

Αν και πολλές από τις Symphonic Metal Bands βασίζουν το στυλ τους σταθερά πάνω στην κλασική μουσική, μερικές ακολουθούν μια πιο θεατρική, πιο επική θα λέγαμε προσέγγιση σε αυτό το είδος, με το να συμπεριλάβουν ή ακόμα και να στηρίξουν το στυλ τους στον κινηματογράφο ή στις μουσικές επενδύσεις των ταινιών. Ένα δημοφιλές παράδειγμα αυτού του τύπου προσέγγισης είναι και τα τραγούδια της επιτυχημένης φινλανδικής Symphonic Metal μπάντας των Nightwish και της Ολλανδικής Gothic Metal μπάντας Epica.

Ας συνεχίσουμε με τις μουσικές επιρροές και τα χαρακτηριστικά που έχει αυτό το είδος. Οι κύριες μουσικές επιρροές για την Symphonic Metal προέρχονται κυρίως από την Gothic Metal, την Power Metal και την κλασική μουσική. Δε θέλω να σας κουράσω με πολλές ορολογίες και μουσικά είδη, απλά να αναφέρουμε επιγραμματικά ότι το αρμόνιο παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Είναι αυτό που συνδυάζει τα περίεργα και τεχνικά πιο δύσκολα τμήματα του κομματιού, δημιουργώντας συνήθως ένα κλασικό στυλ που παραπέμπει σε μια ορχήστρα.

Τα τραγούδια από την άλλη πλευρά είναι πιο ατμοσφαιρικά και παραμυθένια. Είναι κυρίως πιο αισιόδοξα από τα άλλα είδη και αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με τον ιδιαίτερο τρόπο που δημιουργούν τα πλήκτρα. Τα θέματα των τραγουδιών προέρχονται κυρίως από τη μυθολογία, από παραμύθια, τη φαντασία του στιχουργού ή ακόμα και από την όπερα.

Τα συγκροτήματα αυτού του είδους συχνά διαθέτουν γυναικείες τραγουδίστριες. Τραγουδίστριες, οι οποίες έχουν κλασική παιδεία και έχουν την δυνατότητα να διαθέτουν φωνή Mezzo-Soprano (η φωνή η οποία εκτείνεται μεταξύ Soprano και Contralto, τις οποίες συναντάμε κυρίως στις όπερες). Φυσικά υπάρχει και μια ανδρική φωνή που παίζει το ρόλο του back up. Όπως είναι λογικό, η φωνή αυτή έχει στοιχεία κυρίως Metal (δυνατή και τσιριχτή).

Τα πρώτα Symphonic Metal κομμάτια παρατηρούνται σε συγκροτήματα της Death Metal και Gothic Metal. To πρώτο κομμάτι που θα λέγαμε ότι περιέχει τέτοια στοιχεία, είναι το Dies Irae από τους Αμερικάνους Believer (Sanity Obsure το άλμπουμ), το 1991. Οι πρώτοι που συνδύασαν το όνομα τους με αυτό το νέο είδος είναι οι Σουηδοί Therion. Στην αρχή χρησιμοποίησαν αυτή την τεχνική στις ζωντανές τους εμφανίσεις και μετά την έβαλαν στους δίσκους τους. Επίσης μια άλλη εκδοχή είναι και η Φινλανδική Progressive Metal μπάντα Waltari να είναι αυτή που κάνει την αρχή με τον δίσκο Yeah! Yeah! Die! Die! Death Metal Symphony in Deep C.

 

Αυτοί όμως που κάνουν πραγματικά την αρχή είναι οι Φινλανδοί Nightwish και οι Ολλανδοί Within Temptation, όταν κυκλοφορούν τα πρώτα τους άλμπουμ το 1997 (Nightwish – Angels Fall First και Within Temptation – Enter). Τα άλμπουμ αυτά επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις ζωντανές συμφωνικές συναυλίες των Therion, παρόλο που θα λέγαμε ότι οι Within Tempation είναι πιο κοντά σε Gothic Metal καταβολές. Αλλά όμως και οι δύο μπάντες μοιράζονται δυο βασικά στοιχεία Symphonic Metal: Τις ισχυρές και εξαιρετικές γυναικείες φωνές, (της Tarja Turunen οι Nightwish και της Sharon Den Adel οι Within Tempation) και τη δυνατή χρήση των πλήκτρων σε κλασικό ύφος.

Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και πολλά νέα συγκροτήματα δημιουργήθηκαν (όπως οι After Forever, Epica, Delain, Edenbridge, Xandria, Sirenia, κτλ). Η αφορμή όμως για να γνωρίσει το ευρύ κοινό αυτό το είδος ήταν το 2004 και το άλμπουμ των Nightwish, Nemo, που πραγματικά γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη.

Επειδή μου αρέσει να είμαι πρακτικός τύπος, σας παραθέτω παρακάτω τραγούδια της Symphonic Metal όπου μέσω αυτών σας βάζω σε αυτό το μουσικό είδος. Τι καλύτερο άλλωστε από το να είμαστε ρακοσυλλέκτες μουσικών ήχων. Η επιλογή είναι δική σας.

Nightwish – Sleeping Sun
Within Temptation – Memories
Epica – Cry In The Moon
After Forever – Ephemeral
Ayreon – Beyond The Last Horizon
Delain – See Me In Shadow
Midnattsol – Unpayable Silence
Stratovarius – Forever
Serenity – Fairytales
Xandria – Eversleeping
Kamelot – Wander
Lunatica – Song For You
Edenbridge – Wild Chase
Sirenia – In Sumerian Haze
Sonata Arctica – Shy

ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ, ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ…

Το χειρότερο τραγούδι που έγινε ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής.

 

Όταν ο Marvin Gaye πήγε το what’s going on στον Berry Cordy ιδρυτή της θρυλικής Motown και κουνιάδο του, εκείνος απάντησε πως ήταν το χειρότερο τραγούδι που έχει ακούσει ποτέ. Έτσι γεννήθηκε ένα από τα καλύτερα τραγούδια και ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της soul μουσικής.

Ουσιαστικά το τραγούδι έγραψε ο Renaldo »obie» Benson, μέλος των The Four Tops, τον Μάιο του 1969, επηρεασμένος από τη βία της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών σε αντιπολεμική συγκέντρωση. Μισοτελειωμένο το πήγε στον Marvin Gaye, ο οποίος εκείνο το διάστημα ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο της καριέρας και της ζωής του. Ο αδερφός του έχει καταταγεί στο στρατό πολεμώντας στο Βιετνάμ και η συνοδοιπόρος του στη σκηνή Tammi Tarrel -με την οποία είχε τραγουδήσει μεγάλες επιτυχίες, όπως τα Ain’t No Mountain High Enough και You’re All I Need To Get By– φεύγει από τη ζωή μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Οι ιστορίες από το Βιετνάμ, ο πόνος της απώλειας και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση  έφεραν αλλαγές στον τρόπο που ο Marvin Gaye αντιλαμβάνεται τα πράγματα ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Ήθελε να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων παντού όπως είπε και… τα κατάφερε.

Το 1969 ή το 1970, άρχισα να επαναξιολογώ όλη την ιδέα μου για το τι ήθελα η μουσική μου να πει… Ήμουν σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένος από τις επιστολές του αδελφού μου με την αποστολή του στο Βιετνάμ, καθώς και την κοινωνική κατάσταση εδώ στο σπίτι. Κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω της δικές μου φαντασιώσεις πίσω μου αν ήθελα να γράψω τραγούδια που θα φτάσουν στις ψυχές των ανθρώπων. Ήθελα να ρίξετε μια ματιά στο τι συμβαίνει στον κόσμο. 

–Marvin Gaye

Ο Gaye ολοκληρώνει το τραγούδι, πηγαίνει στη Motown, o Cordy το απορρίπτει και ο Gaye απειλεί τον Cordy να φύγει αν δε βγει το κομμάτι. Μετά από ένα κενό διάστημα ο Cordy ενέδωσε και τον Μάιο του 1971 κυκλοφορεί το What’s going on επίσημα από τη Motown.

 

Side one

1. «What’s Going On» (Al Cleveland, Marvin Gaye, Renaldo «Obie» Benson)
2. «What’s Happening Brother» (James Nyx, M. Gaye)
3. «Flyin’ High (In the Friendly Sky)» (M. Gaye, Anna Gordy Gaye, Elgie Stover)
4. «Save the Children» (Cleveland, M. Gaye, Benson)
5. «God Is Love» (M. Gaye, A. Gaye, Stover, Nyx)
6. «Mercy Mercy Me (The Ecology)» (M. Gaye)

Side two

1. «Right On» (Earl DeRouen, M. Gaye)
2. «Wholy Holy» (Benson, Cleveland, M. Gaye)
3. «Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)» (M. Gaye, Nyx)

 

O πόλεμος του Βιετνάμ, η φτώχεια, η βία, η φρίκη των ναρκωτικών που άνθισε σε πρώην στρατιώτες, θίγονται σε αυτά τα 36 περίπου λεπτά. Ένας δίσκος που δένει αρμονικά τους στίχους και τη μουσική, δίνοντας μια άλλη διάσταση στη soul. Ένας δίσκος του 1971 που είναι ακόμα επίκαιρος, μουσικά και κοινωνικά.

 

Rockets, moon shots

Spend it on the have-nots
Money, we make it
‘Fore we see it, you’ll take it

Oh, make you wanna holler
The way they do my life
Make me wanna holler
The way they do my life

This ain’t livin’, this ain’t livin’
No, no baby, this ain’t livin’
No, no, no, no

Inflation, no chance
To increase finance
Bills pile up, sky high
Send that boy off to die

Oh, make me wanna holler
The way they do my life
Make me wanna holler
The way they do my life, oh baby

Hang ups, let downs
Bad breaks, set backs
Natural fact is
Honey, that I can’t pay my taxes

Oh, make me wanna holler
And throw up both my hands
Yea, it makes me wanna holler
And throw up both my hands

Crime is increasing
Trigger happy policing
Panic is spreading
God knows where, where we’re heading

Oh, they don’t understand
Make me wanna holler
They don’t understand

God bless you
And Lord keep you
And may you live, live, live a good life

God bless you
Lord keep you
And may you live, live, live a long long sweet life
Don’t let the things get you down
Hold your hands, baby, walk around

Ένας συγκινητικός κύκλος 9 τραγουδιών που ξεκινάει έτσι:

Mother, mother

There’s too many of you crying
Brother, brother, brother
There’s far too many of you dying
You know we’ve got to find a way
To bring some lovin’ here today…

και τελειώνει έτσι:

Mother, mother

Everybody thinks we’re wrong
Who are they to judge us
Simply cause we wear our hair long…

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 3ο: Michael Jackson

Το τι έκανε ο Michael Jackson με τη μουσική του και το πώς οι επιλογές του πόνεσαν την μουσική βιομηχανία είναι η ουσία της «κακής έκπληξης»… Η «επαναστατική» του πορεία -από την άποψη των επιλογών του- ολοκληρώθηκε περίπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε σταμάτησε και να καινοτομεί ή να επαναπροσδιορίζει τα πράγματα όπως ήταν γνωστά μέχρι τότε.

Η πορεία του ξεκίνησε με τους Jackson 5, την «οικογενειακή επιχείρηση» των Jackson, στις αρχές του ’70. Ακόμα και αν δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά από το ’90 και μετά, 20 χρόνια επίδρασης στα μουσικά πράγματα μόνο λίγα δεν είναι, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς όλες αυτές τις μπάντες που ήρθαν και παρήλθαν μέσα σε μόλις ένα, δύο ή τρία χρόνια…

Ο Michael Jackson αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα της προέκτασης της παράδοσης της Motown, η οποία ιδρύθηκε στα τέλη του ’50 στο Detroit. Οι Jackson 5 αρχικά υπέγραψαν συμβόλαιο με την Motown, την περίοδο που η εταιρεία έφευγε από το Detroit και μεταφερόταν στο Los Angeles. Η μπάντα ήταν το 1970 κάτι σαν τους Backstreet Boys το 1990: Μαζί με τους Osmonds, κυριαρχούσαν στα περιοδικά για εφήβους και λατρεύονταν από τα κορίτσια, με μοναδική διαφορά το ότι οι δεύτεροι ήταν λευκοί.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος που μόνο με τη μουσική δεν είχε να κάνει, οι Jacksons άρχισαν να αισθάνονται ότι αυτή η εικόνα ήταν για τους ίδιους πολύ περιοριστική. Ενώ η εταιρεία πίεζε και καλλιεργούσε ακόμη περισσότερο αυτό το image, το οποίο φυσικά έφερνε και τα λεφτά, οι ίδιοι ήθελαν να γίνουν πιο «σοβαροί», να μοιάσουν περισσότερο στις funk και disco μπάντες τις εποχής, όπως ήταν οι Kool & the Gang ή οι Earth, Wind & Fire. Ετσι έφυγαν από την Motown και ξεκίνησαν ο καθένας τη δική του καριέρα. Αυτή ήταν η πρώτη -αλλά και η τελευταία- φορά που μια μεγάλη αμερικανική δισκογραφική έχασε χρήματα, και μάλιστα πολλά, από τον Michael Jackson. Ωστόσο, αυτή η απόφαση μόνο κακό δεν έκανε στον ίδιο.

Ο Michael ξεκίνησε τη solo καριέρα του και το 1979 άρχισε μια συνεργασία με τον Quincy Jones, ο οποίος εργάστηκε ως παραγωγός στο album Off the Wall, έναν από τους καλύτερους disco δίσκους όλων των εποχών. Με το ρυθμό και τις χορευτικές του ικανότητες, γνώρισε τεράστια επιτυχία με το album αυτό. Μόλις το MTV έκανε την εμφάνισή του, εκείνος μπόρεσε να επιδείξει όλο του το ταλέντο, με αποτέλεσμα να εκτοξευτεί στην κορυφή. Κατά τα επόμενα έτη, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τον νέο τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε η βιομηχανία, με αποτέλεσμα να «χριστεί» ένας από τους… βασιλείς. Από εκεί και πέρα, οι ιδέες του Michael Jackson μόνο ζημιογόνες δεν ήταν για το χώρο του θεάματος, ο οποίος αμοιβαία τον εκμεταλλεύτηκε.

 

Τσέκαρε:

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 2ο: The Beatles

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 1ο: Elvis Presley

Πώς τους λένε; Αυτά είναι τα πραγματικά ονόματα 49 μουσικών

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 2ο: The Beatles

Μετά τον Elvis Presley, για τον οποίο μιλήσαμε στο Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 1ο, μεταφερόμαστε λίγο πιο μετά, περίπου στα 1963-1964, για να συναντήσουμε τους Beatles.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1964, οι Beatles εμφανίστηκαν στο αμερικανικό the Ed Sullivan Show. Ήταν μια εμφάνιση μοναδική την οποία όλοι γνωρίζουν, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι πρόκειται για μια στιγμή-κλειδί για την pop κουλτούρα. Ακόμη και τα στατιστικά αποδεικνύουν ότι οι Beatles τα «σπάσανε» εκείνη τη δεδομένη στιγμή: Την ώρα που τα σκαθάρια ήταν στην τηλεόραση, κυριολεκτικά έπεσε ακόμη και η εγκληματικότητα.

Ο προφανής λόγος για τον οποίο οι Beatles αποτέλεσαν έκπληξη, ήταν το γεγονός ότι προέρχονταν από τη Μεγάλη Βρετανία. Δηλαδή μια χώρα από την οποία μέχρι τότε καμία μπάντα δεν είχε κάνει επιτυχία στην Αμερική, πόσο μάλλον να καταφέρει να τη διατηρήσει κιόλας. Αρκετοί βρετανοί είχαν περάσει κατά καιρούς από τα αμερικανικά charts, όπως ο Lonnie Donegan το 1956 με το Rock Island Line. Μάλιστα κάποιοι κατάφεραν να φτάσουν και στο #1. Κανείς ωστόσο δεν μπόρεσε να διατηρήσει αυτή του την επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το μεγαλύτερο όνομα της βρετανικής pop πριν από τους Beatles ήταν ο Cliff Richard, ο οποίος είχε δεκάδες hits στη χώρα του. Παρ’ όλ’ αυτά, ούτε ένα από τα κομμάτια του δεν κατάφερε να περάσει σε αμερικανικό chart. Έτσι λοιπόν, οι Beatles είχαν από την αρχή ξεκαθαρίσει στον manager τους, Brian Epstein, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να παίξουν στην Αμερική, αν πρώτα δεν κατάφερναν να κάνουν τουλάχιστον ένα hit. Αν ο Cliff Richard με την τεράστια επιτυχία του δεν μπορούσε να το κάνει, τότε ήταν σίγουροι ότι οι ίδιοι θα αποτύγχαναν.

Ο Brian Epstein άρχισε να δουλεύει με σκοπό να τους κλείσει τρεις τηλεοπτικές εμφανίσεις στο Ed Sullivan Show. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα σκαθάρια είχαν στην Βρετανία ένα #17 στα τέλη του 1962 με το Love Me Do και μετά τρία #1 hits στη σειρά: Τα Please Please Me, From Me To You και She Loves You. Κανένα από τα οποία δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ. Ακόμα και η Capitol Records, θυγατρική της EMI, με την οποία συνεργάζονταν οι Beatles στη Βρετανία, δεν είχε καμία πρόθεση να κυκλοφορήσει κάποιο από αυτά τα κομμάτια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αυτό γιατί, βάσει της προηγούμενης εμπειρίας τους με βρετανούς μουσικούς, ήξεραν ότι κανείς σε αυτή τη χώρα δεν ενδιαφέρεται για μια βρετανική μπάντα.

Όταν στα τέλη του 1963, ο Brian Epstein έκλεισε τελικά αυτές τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, οι Beatles ήταν πεπεισμένοι ότι δε θα καταφέρουν τίποτα. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, η Capitol αποφάσισε να κυκλοφορήσει το επόμενο single της μπάντας, γνωρίζοντας καλά ότι έπρεπε να ρίξει κάποια χρήματα στο εγχείρημα. Ξεκίνησε μια -πειραματική θα λέγαμε- διαφημιστική καμπάνια. Το αποτέλεσμα; Μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου του 1963 το I Wanna Hold Your Hand κυκλοφορεί στη χώρα, μέχρι την τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου έχει γίνει #1 στο Cashbox, μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου είχε γίνει #1 στο Billboard και την 9η Φεβρουαρίου οι Beatles εμφανίζονται στο Ed Sullivan.

Δεν αποκλείεται αυτή η επιτυχία να ήταν απλή σύμπτωση. Ίσως κάποιο άλλο κομμάτι να μην πήγαινε και τόσο καλά. Σε κάθε περίπτωση πάντως αποτέλεσε τεράστια έκπληξη. Και αυτό γιατί μέσα σε μία νύχτα, η αμερικανικές εταιρείες ήρθαν αντιμέτωπες με ένα πλήθος βρετανικών συγκροτημάτων, τα οποία κατέφθασαν με τα κουστουμάκια τους, τα ταιριαστά τους κουρέματα και την ιδιότυπη προφορά τους. Αυτή ήταν η Βρετανική Εισβολή και ήταν πραγματικά έντονη, τόσο ως ιδέα, όσο και ως εικόνα.

Ιδιαίτερα η συνταρακτική επιτυχία των Beatles ήταν τρομερή έκπληξη για όλους, ακόμα περισσότερο δε για τους ίδιους.

Στον τρίτο μέρος των Κακών Εκπλήξεων, έρχεται ένας ακόμη βασιλιάς που τάραξε τα νερά κατά τη δεκαετία του 1980. Ο Michael Jackson.

 

Τσέκαρε:

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 1ο: Elvis Presley

New Order: Τα γρανάζια του Blue Monday

Who is… the Lollipop Shoppe?

Κακές εκπλήξεις για την αμερικανική μουσική βιομηχανία – Μέρος 1ο: Elvis Presley

Αυτό που δεν αρέσει στην αμερικανική μουσική βιομηχανία είναι οι εκπλήξεις. Ή τέλος πάντων οι κακές εκπλήξεις… Στόχος των μεγάλων κεφαλιών της αγοράς ήταν πάντα ο έλεγχος, κυρίως για να μπορούν προβλέψουν το -οικονομικό- μέλλον. Κάτι στο οποίο, δυστυχώς για εκείνους, δεν ήταν πάντα και πολύ επιτυχείς, αφού το κοινό ιδιαίτερα στην pop μουσική είναι συχνά ευμετάβλητο και παντελώς απρόβλεπτο.

Όταν λοιπόν έκαναν την εμφάνισή τους ο Elvis Presley και αργότερα οι Beatles (βλέπε Κακές εκπλήξεις – Μέρος 2ο), αποτέλεσαν δύο περίεργες -και όχι για όλους ευπρόσδεκτες- εκπλήξεις!

Ξεκινώντας από το βασιλιά, η πιο σημαντική χρονιά για την άνοδό του ήταν σίγουρα το 1956. Κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου και περισσότερο από το 1945 μέχρι την έκρηξη του R’N’R το 1955, η αμερικανική μουσική βιομηχανία ήταν αυστηρά δομημένη σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν τρεις ξεχωριστές κατηγορίες. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη αντίληψη της αγοράς εκείνη την περίοδο, όταν όλοι πίστευαν ότι την pop μουσική αποτελούσαν:

– η mainstream pop: Η μεγαλύτερη από τις τρεις κατηγορίες, με καλλιτέχνες όπως ο Bing Crosby, ο Frank Sinatra, οι Les Paul and Mary Ford και άλλοι. Το κοινό του είδους αυτού θεωρούνταν πως ήταν κυρίως λευκοί μικρομεσαίοι των πόλεων και σταδιακά των προαστίων,

– η country & western: Θεωρούνταν μουσική για λευκούς του νότου ή για λευκούς που είχαν μετακινηθεί από τον νότο στα προάστια και έμεναν πιστοί στα ακούσματα και την κουλτούρα τους,

– η rhythm & blues: Μουσική για αφροαμερικανούς, που επίσης είχαν μετακινηθεί από αγροτικές περιοχές του νότου, σε αστικές περιοχές του βορρά.

Οι δύο τελευταίες αγορές δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρουσες από οικονομική άποψη. Τα λεφτά ήταν φυσικά στην mainstream pop, εκεί ακριβώς όπου χτύπησαν οι δύο εκπληξούλες.

Τα charts για πολλά χρόνια δεν «μπερδεύονταν» ποτέ. Για καιρό, αν ένα rhythm & blues ή ένα country κομμάτι γινόταν hit στα mainstream pop charts, αυτό συνέβαινε μόνο αν επρόκειτο για cover του τραγουδιού από μουσικό που «ανήκε» στην αγορά έτσι κι αλλιώς. Οπότε ένα κομμάτι μπορούσε να εισχωρήσει στις άλλες κατηγορίες, όχι όμως και ο συγκεκριμένος δίσκος…

Τα γνωστά σε όλους μας crossovers άρχισαν να παρατηρούνται το 1955, όταν πλέον οι ίδιοι οι δίσκοι άρχισαν να περνούν στις άλλες αγορές, κυρίως από τα R’N’B charts. Όσο αυτονόητο κι αν ακούγεται, στην πραγματικότητα η αλλαγή ήταν συνταρακτική. Τα Rock Around the Clock των Bill Haley & His Comets, Maybellene του Chuck Berry, καθώς και κομμάτια των Fats Domino, Little Richard και άλλων, άρχισαν να γίνονται top mainstream pop hits.

Κατά τη δεκαετία του ’50, η εξέλιξη και συχνότητα των crossovers ήταν ραγδαία. Μέχρι το 1959, σχεδόν το 90% των κομματιών που έμπαιναν στα charts της R’N’B, εμφανίζονταν και σε εκείνα της mainstream pop. Ο τρόπος με τον οποίο η βιομηχανία είχε στήσει τη δουλειά, απλά κατέρρεε. Και στο κέντρο της όλης ιστορίας βρέθηκε ένας τύπος από το Mississippi, ο Elvis Presley.

    

Πριν το 1955, ο Elvis ήταν σε μικρές εταιρείες, ξεκινώντας την καριέρα του. Η σημαντική στιγμή όμως ήρθε στα τέλη του ’55, όταν υπέγραψε συμβόλαιο με την RCA. Τότε, συμφώνησαν στο αστρονομικό για την εποχή ποσό των 35.000 δολαρίων. Επρόκειτο φυσικά για συμβόλαιο άνευ προηγουμένου για έναν τραγουδιστή της country.

Η RCA δούλεψε πολύ για το νέο της αστέρι, από άποψη διαφήμισης, μέχρι και διανομής σε όλη τη χώρα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, όλη η βόρεια Αμερική ήξερε τα Heartbreak Hotel, Hound Dog, Don’t Be Cruel και Love Me Tender, ενώ ο Elvis σχεδόν μονοπωλούσε το τηλεοπτικό ενδιαφέρον.

Αυτό που έχει σημασία στην ιστορία του Elvis είναι ότι, όπως λέει και ο ιστορικός της pop John Covach, μπήκε στον κόσμο της pop από την πόρτα της country & western. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι υπέγραψε με την RCA στο Nashville! Ακόμα και η πρώτη του ηχογράφηση έγινε στην μουσική αυτή πόλη. Όλο αυτό δεν είχε ποτέ συμβεί στο παρελθόν.

Ένα δεύτερο ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι για πρώτη φορά τα κομμάτια ενός μουσικού έγιναν hits και στα τρία charts, το οποίο κυριολεκτικά έκοψε τα πόδια των τύπων με το χοντρό χρήμα, αφού όλη η ισορροπία είχε διαταραχθεί. Κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει ποιοι δίσκοι ήταν υποσχόμενοι, κανείς δεν ήξερε σε ποιον να ποντάρει και ποιον να προωθήσει.

Βέβαια, όσα λεφτά και να έχασαν κάποιοι μέσα στον αναβρασμό και την αναμπουμπούλα, ήταν τουλάχιστον χαρούμενοι που τα πήραν από τις επιτυχίες του Elvis Presley…

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος των «κακών εκπλήξεων», την επόμενη Κυριακή μεταφερόμαστε στα 1963-1964 και βλέπουμε πως τάραξαν τα νερά οι μοναδικοί Beatles.

 

Photos: pinterest:com

 

Τσέκαρε:

New Order: Τα γρανάζια του Blue Monday

Frank Zappa: Το Smoke on the Water, η αναπηρική καρέκλα και ο ανώνυμος τάφος

10 soundtracks που πολλοί άκουσαν και λίγοι εκτίμησαν

PJ Harvey: Το νέο album και το «πολυδιάστατο ηχητικό γλυπτό»

Η καινοτομία δεν έχει τέλος για την PJ Harvey. Το ένατο album της αποτελεί ένα τολμηρό πείραμα, αφού αποφάσισε να συμπεριλάβει τους fans της στη διαδικασία της ηχογράφησης με τον πλέον πρωτότυπο τρόπο. Η βρετανίδα καλλιτέχνις έχει αρχίσει ήδη από τις 16 Ιανουαρίου τη δημιουργία της νέας της δουλειάς μπροστά στα μάτια κάθε ενδιαφερομένου, ως έκθεση στο Somerset House στην καρδιά του Λονδίνου.

«Ελπίζω ότι ο κόσμος θα δει την προσοχή και τη σκληρή δουλειά και τη φροντίδα που βάζει κανείς όταν κάνει μια ηχογράφηση. Ελπίζω ότι ο κόσμος θα δει την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε όλους όσους εμπλέκονται», εξήγησε η PJ, η οποία έχει εγκαταστήσει στο κέντρο του χώρου ένα studio με τζάμια, όπου θα δουλεύουν μαζί η ίδια, η μπαντα της, οι παραγωγοί και οι τεχνικοί.

Για 45 λεπτά τη φορά, θα μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει σε ομάδες τη διαδικασία ηχογράφησης ενός δίσκου, η οποία περιλαμβάνει από συζητήσεις και αυτοσχεδιασμούς, μέχρι και full performances των νέων κομματιών. Η αρχιτεκτονική εγκατάσταση έχει την μορφή κλειστού κουτιού και παρουσιάζει τους συντελεστές ως ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο, πολυδιάστατο ηχητικό γλυπτό.

Η ιστορικότητα του πολιτιστικού χώρου φαίνεται πως είναι εξαιρετικής σημασίας για την PJ Harvey. Για να χρησιμοποιήσω τα δικά της λόγια, η βαρύτητα του μέρους θα την βοηθήσει «να μπει σε ένα διαφορετικό επίπεδο επίγνωσης». «Το Somerset House φαντάζει σωστή επιλογή λόγω της αντήχησής του», εξήγησε, «είναι πάλι αυτή τη λέξη. Από ακουστική άποψη, αυτό το δωμάτιο είναι σωστό για μένα, το ταξίδι στο χώρο έχει επίσης μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα».

«Όταν φτιάχνεις μουσική με άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο, συνδέεσαι σε ένα πολύ πρωτογενές επίπεδο (…) επικοινωνώντας συναισθηματικά και μουσικά. Υπάρχουν ελάχιστα όρια και δεν αφήνεις μόνο τους άλλους μουσικούς και την μουσική να μπουν μέσα σου, αλλά και το περιβάλλον και όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ μέσα και γύρω από αυτό το χώρο», κατέληξε.

Ευτυχώς, οι νέοι μαθαίνουν από τους παλιούς, αν και οι νεότεροι μουσικοί εξέφρασαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το πρωτότυπο αυτό project. Η μουσικός τους άφησε με το στόμα ανοιχτό, ωστόσο οι περισσότεροι έσπευσαν να μιλήσουν για το πόσο εσωστρεφής και δύσκολη είναι η ηχογράφηση ενός δίσκου. «Δε θα το έκανα ποτέ» είπαν κάποιοι, ενώ άλλοι αναγνώρισαν ότι το να φέρνεις τόσο κοντά στον κόσμο τη δημιουργική διαδικασία είναι απλά τρομακτικό. Ε, δεν είναι όλοι PJ Harvey…

Photos: Somerset House, Guardian

Τσέκαρε:

Thursday’s Video: Bjork: Biophilia Project@Wired 2013

Thursday’s Video: Reflections on Kid A

Coldplay: Έμπνευση και δημιουργία του A Sky Full of Stars

New Order: Τα γρανάζια του Blue Monday

Ένας ακόμη λόγος για να γιορτάσει κανείς το 2015: Έπειτα από μία δεκαετία απουσίας από το studio, οι New Order ανακοίνωσαν την κυκλοφορία νέου album μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Οι fans ενθουσιάζονται και περιμένουν με ανυπομονησία, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται ότι αν τα νέα κομμάτια μοιάζουν έστω και λίγο με το Blue Monday, η μπάντα θα έχει αγγίξει την επιτυχία για μία ακόμη φορά.

Πράγματι, το Blue Monday παραμένει μετά από τριάντα χρόνια, ένα από τα πιο δυνατά τους κομμάτια… Το 2012 λοιπόν, κατά τη διάρκεια συνέντευξής τους, οι New Order εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία προκειμένου να ξεδιαλύνουν κάποιους μύθους που πλαισίωσαν το κλασικό αυτό track με τα χρόνια.

Όπως εξήγησε ο Bernard Sumner, το κομμάτι γράφτηκε στο «φρικτό» δωμάτιο όπου η μπάντα έκανε τις πρόβες της, στο Cheetham Hill, πίσω από το οποίο υπήρχε ένα νεκροταφείο. «Πάντα θυμάμαι ότι το τσάι είχε κάπως περίεργη γεύση, λόγω του νερού στο τσαγιερό. Μια μέρα είπα στον Steve, «είμαι σίγουρος ότι κάτι από αυτούς τους τάφους τρέχει μέσα στους σωλήνες του νερού»», είχε πει τότε.

Οι νέες τεχνολογίες είχαν συνεπάρει την μπάντα, αν και προφανώς δεν υπήρχε ούτε καν υπολογιστής ή midi. Ο Sumner είχε σκαρώσει τον μοναδικό τους εξοπλισμό με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού κιτ, το οποίο όχι μόνο δε βοηθούσε αλλά περιέπλεκε την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Αδυνατώντας να συνδέσουν το ο,τιδήποτε σε ο,τιδήποτε -εκτός από ένα και μοναδικό synthesiser- αναγκάστηκαν να απευθυνθούν σε έναν επιστήμονα, τον Martin Usher, ο οποίος σχεδίασε ένα κύκλωμα προκειμένου τα μηχανήματα να «μιλήσουν» το ένα στο άλλο. Την ημέρα που χρησιμοποιήσαν το κύκλωμα για πρώτη φορά, έγραψαν και το Blue Monday. «Ο Rob (ο manager της μπάντας) νόμιζε ότι ήταν μαγεία. Πραγματικά! Ακούγεται περίεργο τώρα, στην εποχή του internet, αλλά πραγματικά νόμιζε ότι δούλευε με μαγεία», σχολιάζει ο Bernard Sumner.

 

«Το Blue Monday έχει μία ηχητική απόδοση που πολύ, πολύ λίγοι δίσκοι έχουν», ανέφερε με τη σειρά του ο μπασίστας Peter Hook, αν και σχολίασε ότι τα άλλα κομμάτια που έγραψαν οι New Order εκείνη την περίοδο ήταν πολύ καλύτερα, με αποκορύφωμα το Thieves Like Us, το οποίο χαρακτήρισε «πολύ, πολύ ανώτερο». «Ήταν πραγματικά ένα δώρο», είπε για το Blue Monday, «και ήταν κάπως ειρωνικό -και σχετικά θλιβερό- το ότι το κλέψαμε από ένα B-side της Donna Summer. Είναι ένα παράξενο τραγούδι».

«Είναι ένα τραγούδι για το οποίο πάντα μιλούν με ευλάβεια», είχε πει τότε ο δημοσιογράφος. Ωστόσο ο Sumner έσπευσε να απαντήσει ότι δεν το βλέπει καθόλου σαν τραγούδι: «Το βλέπω περισσότερο σαν μία μηχανή που σχεδιάστηκε για να κάνει το κόσμο να χορέψει. Έρχεται σε ένα club και ακούγεται τόσο δυνατό, σαν να στέκεσαι δίπλα σε μηχανή καραβιού».

Σε περίπτωση που οι fans ακόμη αναρωτιούνται γιατί το κομμάτι τους επηρεάζει τόσο πολύ, ο Bernard Sumner έχει δώσει την απάντηση: «Νομίζω ότι το Love Will Tear Us Apart συνδέεται με τους ανθρώπους λόγω του συναισθηματικού περιεχομένου του τραγουδιού, και νομίζω ότι το Blue Monday συνδέεται με τους ανθρώπους λόγω της εντυπωσιακής απουσίας συναισθηματικού περιεχομένου. Είναι κάπως αντιφατικό στην πραγματικότητα. Νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο είναι όλα συγχρονισμένα, είναι σαν όλα αυτά τα γρανάζια να ενώνονται μεταξύ τους και κάθε μέρος του synthesiser είναι μία διαφορετική ταχύτητα. Δουλεύει όλο σα ρολόι. Αν μπορούσα να το εξηγήσω, θα έγραφα κι άλλο ένα! Αλλά αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής, δεν υπάρχει μέθοδος».

 

Τσέκαρε:

The Rolling Stones vs The Verve

Frank Zappa: Το Smoke on the Water, η αναπηρική καρέκλα και ο ανώνυμος τάφος

Disco Rockers κατηγορούνται για προδοσία…