Πόσες φορές ακούμε ένα κομμάτι και σκεφτόμαστε «μα καλά, άλλα ακόρντα δεν ξέρουν;» Από το Smells Like Teen Spirit των Nirvana μέχρι λίγο πολύ όλα τα κομμάτια της Katy Perry, ο Chris Martin εντοπίζει τη σημασία της αλληλουχίας ακόρντων και δίνει μία άλλη διάσταση στο θέμα.
Σε ένα video τεσσάρων λεπτών μας ξεναγεί στο πώς γράφτηκε το A Sky Full of Stars και επισημαίνει μία απλή αλήθεια: οι Nirvana, η Katy Perry και πολλοί ακόμα κατανόησαν το πόσο άνετα αισθάνεται ο ακροατής υπό τον ήχο μιας επαναλαμβανόμενης chord sequence, που ταυτόχρονα επιτρέπει την ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης μελωδίας από πάνω.
«Υπάρχει μια απλότητα σε αυτό και σκέφτηκα ότι πρέπει να βρω μια αλληλουχία την οποία θα μπορούσα να παίζω συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια», εξηγεί στο video. «Αυτό το τραγούδι στο τέλος το εμπνεύστηκα από την EDM (Electronic Dance Music), την οποία κάποιοι σνομπάρουν, αλλά έπειτα πας να δεις ένα «EDM thing» και οι άνθρωποι είναι τόσο δεμένοι και περνάνε καλά. Οπότε είπα «γάμα το, το αγαπάω αυτό και θέλω να έχουμε ένα τραγούδι που να προέρχεται από αυτόν τον κόσμο», καταλήγει.
Κάποιοι από εμάς σίγουρα θυμούνται την εποχή που πηγαίναμε στο δισκάδικο -με όσα είχαμε μαζέψει με τα χίλια ζόρια- για να εντοπίσουμε ένα κομμάτι, ένα album, μία μπάντα. Το πρόσωπο που στεκόταν πίσω από τον πάγκο του μαγαζιού ήταν ο πληροφοριοδότης, αυτός που μας οδηγούσε στο σωστό διάδρομο, στο σωστό stand.
Αυτά ήταν τα ωραία μιας άλλης εποχής, ωστόσο όλοι μας επωφεληθήκαμε από την άφιξη του ψηφιακού ήχου. Πρώτα μας έκανε καλό στην τσέπη, μετά μας ξεκούρασε από το τριγύρι στο κέντρο της Αθήνας ή οπουδήποτε τέλος πάντων, έπειτα πιάσανε αράχνες τα pick-up. Πάντως η μουσική πληροφορία ρέει και ο καθένας μπορεί να ακούσει αυτό που θέλει χωρίς προσπάθεια… Και δεν είναι απαραίτητα κακό, εξάλλου -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Thom Yorke– όταν ηχογραφείς ένα album δε σου ανήκει πλέον, είναι «εκεί έξω», ανήκει σε όλους.
Τίποτα όμως δεν είναι τσάμπα. Η ψηφιακή εποχή έχει τα καλά και τα κακά της… Από τη μία ενισχύεται η προσβασιμότητα, από την άλλη μετριάζεται η ποιότητα. Ο ακροατής μπορεί με άμεσο τρόπο και σε μηδέν χρόνο να βρει αυτό που ψάχνει, ο δημιουργός δεν αναγνωρίζει τη δουλειά του.
Το Distortion of Sound είναι ένα ντοκυμαντέρ που φιλοξενεί μουσικούς. Ο Quincy Jones, ο Slash, οι Linkin Park, ο Hans Zimmer και πολλοί ακόμη, θυμούνται το πέρασμα από το βινύλιο μέχρι την κασέτα και το cd, φτάνοντας στο σήμερα. Μιλούν για τη δημιουργική διαδικασία και το αποτέλεσμά της, το οποίο μεταλλάσσεται μέσα από τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Η πολυπλοκότητα του ήχου χάνεται με τη συμπίεση και ο δέκτης στην καλύτερη περίπτωση ακούει τα μισά. Μέχρι και το 90% του περιεχομένου ενός κομματιού μπορεί να χαθεί και, όπως λέει ο Chris Ludwig, «ο κόσμος δεν το γνωρίζει αυτό».
«Είναι εξωπραγματικό, το να είσαι το άτομο που μεταφέρει αυτό τον ήχο στον κόσμο. Απλά θέλεις να ακούγεται σωστά», λέει η Lianne La Havas. «Είναι μία πολύ περίεργη εποχή για τη μουσική», αναφέρει ο Andrew Scheps, προσθέτοντας ότι «το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει και ζούμε μέσα σε αυτό. Αλλά είναι πιθανό όλα αυτά να ακουστούν καλύτερα από ότι ακούγονται τώρα».
Φαίνεται ότι η συμπίεση δεν ήταν κακή εξέλιξη. Έπρεπε όμως να αποτελέσει το σκαλοπάτι για κάτι καλύτερο, όχι να βαλτώσουμε εκεί. Από εκεί και πέρα, ας εμπιστευτούμε τους ειδικούς:
Strike the Chord 